Wat begon als een onschuldige brandwond tijdens het kamperen, eindigde voor Max Armstrong in een nachtmerrie die zijn leven voorgoed veranderde. Zijn ervaring laat glashelder zien hoe snel een ongelukje serieuze gevolgen kan krijgen — en waarom het altijd loont om zelfs kleine verwondingen serieus te nemen.
Alles begon bij Kiowa – en een hete pan
In december 2024 genoot Max (40) uit Franktown, Colorado, samen met vrienden van een weekje kamperen bij Kiowa. Zoals zovelen van ons tijdens het kamperen: pastadiner klaarmaken op het fornuis, even niet opletten — en opeens raakt je duim die loeihete pan. Au, maar ach, wie heeft er tijdens het buitenleven niet weleens een kras of schram opgelopen?
Max deed wat we allemaal zouden doen: wondje schoonmaken, pleister erop — klaar. Alleen bleek deze keer dat het helemaal mis kon gaan.
Van brandwond tot ziekenhuisopname
Slechts twee dagen later begon zijn linkerbeen op te zwellen. Eerst dacht Max dat hij zijn enkel had verzwikt zonder het te merken. Niets bijzonders, toch? Maar dan: zijn teennagels verkleuren paars, de pijn neemt toe en na zes dagen is de zwelling niet meer te negeren. Zijn vriend dringt aan: Max, we gaan nu naar het ziekenhuis.
Sepsis: sluipmoordenaar
In het AdventHealth Parker Ziekenhuis, niet ver van Denver, sukkelt Max de Eerste Hulp binnen — en belandt binnen de kortste keren in een kunstmatige coma. Wat blijkt? Groep A-streptokokken uit de brandwond zijn zijn bloedbaan binnengedrongen en hebben binnen no time sepsis veroorzaakt. Iedereen in de zorg weet: sepsis kan dodelijk zijn als je niet bliksemsnel ingrijpt.
Coma en het ondenkbare: amputatie aan beide benen
Zes dagen blijft hij buiten bewustzijn, overgeplaatst naar AdventHealth Porter in Denver. Wanneer hij wakker wordt, op 13 december, zijn zijn voeten zwart als kolen — niet meer te redden. De artsen zeggen: amputatie is de enige optie, want het weefsel is volledig afgestorven door de bloedinfectie.
Op 23 december, vlak voor Kerst, ondergaat Max een drie uur durende operatie. Beide benen geamputeerd, geen weg terug. Hij blijft ruim een maand in het ziekenhuis en leert stap voor stap opnieuw leven in een rolstoel.
Leven na de schok: revalideren en vooruitkijken
Vier weken later mag Max eindelijk naar huis, waar zijn vrouw Megan hem opwacht. Samen ontdekken ze een compleet nieuwe realiteit. Revalidatiecentrum Sky Ridge Sports Medicine & Rehabilitation in Lone Tree werd zijn tweede thuis — zestien dagen lang keihard trainen, dag in dag uit. Triceps, schouders, core: alles moet sterker als je de rest van je leven op je armen leunt.
Wat Max’ verhaal ons leert over veiligheid en gezondheid
- Neem brandwonden serieus – Ook kleine brandwonden kunnen een infectiebron zijn. Altijd goed schoonmaken, ontsmetten en checken op tekenen van ontsteking.
- Let op signalen van je lichaam – Zwelling, verkleuring, pijn, koorts: dit zijn geen dingen om te negeren. Vooral als je buikgevoel zegt dat er iets niet klopt.
- Wees niet te stoer – Liever een check teveel bij de huisarts dan te laat. In Nederland is de huisartsenpost er niet voor niets — ook ‘s avonds!
- Bespreek (kleine) ongelukjes in je groep – Tijdens kampeertripjes met vrienden merk je soms niet alles aan jezelf op. Frisse ogen van een ander zien vaak eerder dat je hulp nodig hebt.
De harde realiteit in 2025
Max Armstrong is nu een vast gezicht in zijn lokale sportschool in Franktown. Hij traint nog steeds trouw zijn schouders en triceps. Stel je voor: een simpel ongelukje met een koekenpan, en toch — het leven ging verder. In Nederland kennen we dit soort heftige gevolgen gelukkig zelden, maar zijn verhaal is voor velen herkenbaar en een reality check. Neem nooit een wondje te licht, zelfs als je denkt “Ach, dat komt wel goed”.
Blijf veilig — en vergeet dat pleisters, ontsmettingsmiddel en gezond verstand ook in je backpack horen!
