Durf het maar eens hardop te zeggen: soms is het weg laten halen van een oog echt een bevrijding. Dat klinkt misschien heftig, maar voor de 21-jarige Canadese doula Taiva Finlayson was het in 2025 het begin van een nieuw hoofdstuk — zonder eindeloze pijn en onzekerheid.
Een leven lang strijden tegen pijn
Taiva’s strijd begon al vóór haar eerste verjaardag. Door jeugdreuma werd ze, amper twaalf jaar oud, blind aan haar rechteroog. haar moeder zag de signalen snel — Taiva kroop en liep niet zoals andere baby’s. De diagnose leidde tot zware immuunonderdrukkers, die de zwelling enigszins dempten, maar de pijn werd een dagelijkse realiteit.
Dagelijkse worsteling: van wazig zicht tot ondraaglijke irritatie
Door de jaren heen had Taiva last van wazig zicht, pijn en overgevoeligheid voor licht — vooral rechts, maar soms deden beide ogen mee. Medicatie, zalfjes en druppels — artsen probeerden van alles, maar het zicht bleef weg en de pijn bleef. “Stel je voor: elke dag voelt het alsof er zand in je oog zit of alsof je een nare kras hebt — maar dan permanent,” vertelt ze. Het oog begon zelfs te krimpen, tot het formaat van een rozijn. En dan nog die constante commentaren van buitenstaanders over haar ‘andere’ uitstraling.
De zwaarste jaren en geen uitzicht op verbetering
Rond 2019 werd alles nog lastiger: Taiva bleef vaak thuis, make-up dragen kon niet, laat opblijven was geen optie. Ze voelde zich afgesloten van het gewone dagelijks leven. toch hield haar moed niet op — samen met haar moeder, vriendin Lexi, en haar driejarige zoon Azraél, bleef ze zoeken naar lichtpuntjes.
Een oplossing uit onverwachte hoek: enucleatie
In mei brak het moment aan: in het Londense St. Joseph’s Hospital hoorde ze voor het eerst van een echte oplossing — enucleatie, oftewel het volledig verwijderen van het oog. Volgens het Nationaal Centrum voor Biotechnologie betekent zo’n operatie dat alle weefsels en verbindingen tussen de oogbol en de oogkas worden losgemaakt.
“Toen ik werd doorverwezen naar de chirurg, huilde ik van opluchting,” herinnert Taiva zich. “Eindelijk een uitweg, ondanks de angst voor de operatie.” Op 22 juni ging ze onder het mes; de eerste nacht in het ziekenhuis was pittig, maar zelfs dat viel in het niet vergeleken met de jarenlange pijn.
Herstel en nieuwe zelfverzekerdheid
Het spannendste van het herstel? De plek bekijken waar haar oog zat, wat na een week pas voorzichtig kon — de zwelling moest eerst wegtrekken. Ook oogdruppels inbrengen bleek een uitdaging, door haar ‘oog-fobie’. Maar toen ze zichzelf na de operatie voor het eerst goed bekeek, voelde ze meer rust dan ze had verwacht.
Voor de operatie voelde ze zich erg onzeker: haar rechteroog was vervormd, verkleurd. Nu krijgt ze complimenten — mensen zien dat ze gezonder oogt, en Taiva voelt zich letterlijk en figuurlijk lichter. “Pijnvrij zijn verandert hoe ik met mensen omga. Het is alsof ik eindelijk echt mezelf kan zijn,” deelt ze openhartig.
Vooruitkijken: controle, prothese en hoop
Taiva blijft haar linker oog goed in de gaten houden — het zicht is daar al licht verminderd. Een prothese laat niet lang meer op zich wachten: zodra de wond is genezen, laat ze in augustus een kunst-oog aanmeten.
- Regelmatige controle bij de oogarts blijft nodig
- Geef niet op na een slechte diagnose — soms is de oplossing onverwacht
- Zoek steun: familie, vrienden, lotgenoten
Waarom delen we dit in Nederland?
Zelf woon ik in Utrecht, waar de oogzorg over het algemeen goed geregeld is — maar verhalen als deze schudden ook ons wakker. Het kan altijd erger, maar hulp is dichterbij dan je denkt. Vraag door bij specialisten: medisch centrum UMC Utrecht, Rotterdamse Oogkliniek — er zijn echt opties!
Slotgedachte
“Ik zou deze keuze zo weer maken,” zegt Taiva — inmiddels drie weken na de operatie en bijna zonder pijn. Haar dankbaarheid is groot, niet alleen voor haar arts, maar voor iedereen die haar de afgelopen jaren niet liet opgeven. Soms betekent zelfliefde: echt luisteren naar wat je lichaam nodig heeft, en daar moedig naar handelen.
