Onder de lichtinval van bont glas-in-lood, galmt het gejuich door de St. Peter’s Anglican kerk in Shipley, Noord-Engeland. Terwijl lokale held Billy O’Keeffe zijn tegenstander Disciple met een body slam tegen de mat werkt, lijkt de ouderwetse kerk plotseling op een kleine arena. Tatoeages, spierballen en uitbundige outfits: het is moeilijk voor te stellen dat hier gewoonlijk gezang klinkt. Welkom bij de Wrestling Church.
Het brein achter dit opvallende initiatief is Gareth Thompson, een energieke 37-jarige die zichzelf omschrijft als ‘gered door Jezus — en worstelen’. Voor hem horen het spektakel van worstelen en het christelijk geloof bij elkaar. “Uiteindelijk draait alles om goed tegen kwaad,” zegt hij met een glimlach. “Toen ik tot geloof kwam, zag ik ineens David en Goliath, Kaïn en Abel… Zoveel van die verhaallijnen vind je ook in de ring. Waarom zouden we die verhalen niet op deze manier overbrengen?”
Een onverwachte combinatie: Kerk en worstelen
In 2025 is kerkgang in Groot-Brittannië op een historisch dieptepunt. Nog geen helft van de bevolking noemt zich christen; een op de drie mensen zegt zelfs ‘niets met religie’ te hebben. Geen wonder dat kerken creatieve routes bewandelen om te overleven.
De predikant van St. Peter’s, reverend Natasha Thomas, geeft eerlijk toe: “Ik wist niet helemaal waar ik aan begon toen ik ja zei tegen het idee van een worstel-evenement in de kerk.” Maar haar nieuwsgierigheid won het van de twijfel. “Dit is absoluut geen kerk zoals u die kent. Maar het trekt wél een nieuw publiek aan.”
Op een doorsnee zaterdagavond lopen kerkbanken vol met een bont gezelschap: ouderen, pubers, gepiercete fans in KEK’s worstelshirts én jonge ouders met kinderen. Na een korte overdenking van Thomas start er twee uur non-stop actie: flying headbutts, suplexes en smackdowns. Terwijl het zweet van het voorhoofd spettert, joelen fans met gigantische foam fingers. Echt stil zit hier niemand.
Oude garde is niet altijd direct overtuigd. Chris Moss, die bijna vijftig jaar geleden trouwde in deze kerk, zegt: “Eerst dacht ik wel eens: wát een figuren. Maar als je ze spreekt, zijn het precies dezelfde mensen als wij.” Uiterlijk kan dus behoorlijk bedriegen.
Blijf op de hoogte met onze nieuwsbrieven
Ontvang elke ochtend en avond de belangrijkste verhalen direct in uw inbox.
Het worstelen als reddingslijn
Initiatiefnemer Gareth Thompson — op de mat beter bekend als Gareth Angel — is zowel geestelijk leider als ringmaster. Zijn shirt? ‘Pray, eat, wrestle, repeat.’ In worstelen vond hij als kind troost, na een moeilijke jeugd vol onzekerheid, misbruik en zelfs dakloosheid. “Ik kon kijken naar Shawn Michaels, The Rock of Stone Cold Steve Austin — en dromen. Het was mijn ontsnapping. Nu zie ik hoe God dat heeft omgedraaid: worstelen ís mijn roeping geworden.”
Hij vond geloof in 2011, startte zijn eerste Wrestling Church in 2022 en streek in 2024 neer in Shipley. Niet alleen organiseert hij elke maand een worstelshow, zijn stichting Kingdom Wrestling geeft ook trainingen voor jong en oud — variërend van zelfverdediging voor vrouwen tot mentorgroepen voor jongens met mentale problemen, én begeleiding van leerlingen die van school zijn gestuurd.
Voor velen in de Britse worstelgemeenschap is geloof een relatief nieuw ingrediënt. Toch heeft bijna niemand er moeite mee. “Ik kom eerlijk gezegd vooral voor het worstelen,” vertelt Liam Ledger (33), alias Flamin’ Daemon Crowe, terwijl hij zijn veters strikt in de kleedkamer vol sporttassen en adrenaline. “Het is wel een tikje bizar als er tussen de rondes een doop plaatsvindt, maar hé — het werkt gewoon.”
Sommige vrouwelijke worstelaars nemen het geloof juist openlijk mee in hun sport. “Dankzij Kingdom Wrestling heb ik de moed gevonden om te bidden voor een wedstrijd,” zegt Kiara, officieel Stephanie Sid, nu 26 en regerend kampioene. “Ik vraag mijn tegenstander zelfs of ze mee wil bidden — voor een veilige wedstrijd, en voor het publiek. Best bijzonder eigenlijk.”
Van eerste slam tot eigen kerk?
Het aantal mensen dat vanaf de ring op zondag naar de reguliere kerkdienst komt is beperkt, maar de Wrestling Church doopte in één jaar tijd toch dertig mensen. Thompson droomt van uitbreiding naar andere steden. Misschien, zegt hij, begint hij ooit zelfs zijn eigen kerk.
Overigens is de kruising van geloof en worstelen al langer bekend in Amerika — denk aan iconen als Shawn Michaels die niet schroomt over zijn christelijk geloof te spreken. Maar in Engeland, en zéker in een plek als Shipley (oude textielstad, toch wat nuchter), is het een stuk minder vanzelfsprekend.
Thompson trekt zich niks aan van sceptici. “Mensen zeggen weleens: ‘Worstelen en religie — twee nepwerelden op zich.’ Maar als je het meent, ga je erin op. Je gelooft het. Precies daarom willen mensen het meemaken — om even te ontsnappen en ergens in te geloven.”
Of hij de kerkgang in Shipley voorgoed verandert, blijft afwachten. Maar dat hij een diepe indruk achterlaat — dat is nu al zeker.
