We denken er zelden over na: eventjes aan een nagel trekken, zonder echt na te denken waar het toe kan leiden. Toch, geloof het of niet, precies die gewoonte zorgde ervoor dat ik — midden twintig, geboren en getogen in Rotterdam — vorig maand ineens met samengeknepen kaken op de spoedeisende hulp stond.
Hoe één kleine infectie kan escaleren
Het begon simpel. Mijn vinger was een beetje rood na weer eens aan een velletje te zitten tijdens werk. Ik besloot als een typische Nederlander niet meteen de huisarts te bellen. in plaats daarvan probeerde ik het te ‘fixen’ met een badje gekookt zout water — werkt normaal als een tierelier, toch? Niet deze keer.
Vijf dagen later kon ik nauwelijks nog typen. Mijn indexvinger, waarmee ik dagelijks al mijn Tikkie-verzoeken de wereld instuur, was dik en throbbend. Geen Appie-aanbieding kon me nu nog opvrolijken.
Herhaling: paronychia — méér dan alleen lastig
Deze infectie, paronychia genaamd, herkende ik nog van een half jaar terug. De huisarts had toen antibiotica voorgeschreven en het was zo gepiept. Dus: weer op herhaling bij de huisarts, zelfde pillen, geen stress… dacht ik.
Mijn huisarts vroeg me foto’s te blijven sturen — what’s new anno 2025. Maar die vrijdagavond werd het ding twee keer zo groot. De pijn was niet te negeren en zelfs de geur begon te veranderen. Van een Rotterdamse snackbar werd ik blijer dan wat mijn eigen hand verspreidde.
Wanneer de huisarts het niet meer weet
Maandagochtend, lunchtijd. In plaats van een snelle stroopwafel bij de koffiemachine, stond ik weer bij de dokter. Ze had het wel gezien: ‘Dit moet met spoed naar het ziekenhuis, wij hebben de juiste tools niet om dit te behandelen.’ En zo stond ik even later zwetend bij de spoedeisende hulp van het Erasmus MC.
Wat gebeurde er op de Spoedeisende Hulp?
In het ziekenhuis kregen we allebei dé déjà vu: weer weken in warm water, weer prikken met een naald, maar hier hadden ze tenminste het juiste gereedschap. Met een scherp mes werd mijn vinger opengemaakt — ik zal de details besparen, maar collega’s in de wachtkamer trokken een gezicht.
De arts riep dat het stonk alsof er een kilo oude kaas weken had liggen broeien. Zelf rook ik gelukkig niets. Twee milliliter pus — wie meet dat eigenlijk zo precies? — stroomde eruit.
Herstel en online reacties
Nu, een maand later, zie je niets meer aan mijn vinger. Alleen nog wat littekens — en een gezonde dosis voorzichtigheid. Het herstel duurde twee weken: elke dag wassen, luchten en niet weer aan velletjes trekken.
Wat ik leerde (en wat jullie moeten weten!)
- Paronychia lijkt onschuldig, maar kan écht uit de hand lopen – wacht dus niet te lang
- Zelf dokteren is niet altijd de slimste keuze, vooral niet als het erger wordt
- De huisarts weet wanneer je meer hulp nodig hebt — vertrouw daar gerust op
Nadat ik mijn verhaal deelde op TikTok en Insta, kreeg ik zo’n 3,8 miljoen views. Nederlanders blijken massaal mee te leven. De meesten deelden hun eigen ervaringen (“Ziet er pijnlijk uit, hoop dat je goed herstelt!”), weer anderen vonden dat ik niet had moeten gaan. Uiteindelijk: soms is medische hulp écht nodig en is dat niet overdreven.
Handige tips om paronychia te voorkomen
- Knip velletjes of nagelriemen altijd met een schoon schaartje, niet met de tanden!
- Desinfecteer kleine wondjes meteen, bijvoorbeeld met Betadine of een druppeltje Sterilon
- Mocht je vinger warm, rood en dik worden — wacht niet te lang voordat je hulp zoekt
Mocht je nu je vingers inspecteren: dat is terecht. Wees lief voor je lijf, zeker als je net als ik nog moet betalen voor die nieuwe telefoon nadat waterschade je bankrekening al behoorlijk heeft geraakt. Een gezonde vinger is straks je beste vriend — of je nu je ov-kaart scant of die geniale winterfoto maakt vanaf de brug in Utrecht.
