Wat begon als een manier om het hoofd boven water te houden tijdens een zware periode, groeide uit tot iets wat niemand ooit had kunnen bedenken. De gepensioneerde Gary Key uit East Yorkshire, Engeland, heeft zojuist een punt gezet achter het opbouwen van de grootste verzameling lege chipszakken ter wereld — met een schokkende 24.000 stuks in zijn bezit.
Het klinkt misschien bizar, maar achter dit record schuilt een persoonlijk verhaal dat velen zal raken. In 2012 kreeg Gary’s partner Joanne te horen dat ze ongeneeslijke borstkanker had. Om zijn verdriet het hoofd te bieden, besloot Gary zich volledig te storten op het verzamelen van lege chipszakken – een hobby die voor afleiding zorgde en een onverwachte bron van troost werd.
Van afleiding naar eerbetoon
Na het overlijden van Joanne vond Gary het belangrijk haar herinnering te eren door zijn bijzondere verzameling voort te zetten. Voordat hij met pensioen ging, werkte Gary aan de Universiteit van Hull — en zijn voorkeur qua chips mag dan klassiek zijn (een simpele, zoute variant), zijn smaak in hobby’s is allerminst doorsnee.
Het ging al snel hard: gemiddeld verzamelde Gary zo’n 300 lege zakken per maand. Soms nam hij ze mee van straat — het gebeurt je zomaar, fietsen over een rustige weg bij Drieborg en ineens spot je een mooie, zeldzame zak van Smiths of Lays. Hij haalde ze op uit de buurt, kreeg ze van vrienden, familie – eigenlijk kwam iedereen rondom Hull op enig moment met een zakje chips aan.
Een gewoonte waar je niet zomaar afstand van neemt
Gary beseft zelf goed dat stoppen moeilijk zal worden. “Ik denk dat ik het verzamelen echt ga missen,” geeft hij zelfs schoorvoetend toe aan lokale media. Een traditie van dertien jaar geef je natuurlijk niet zomaar op — het zit gewoon in je systeem.
In zijn meest fanatieke periode leunde Gary op steun van iedereen uit zijn omgeving. Zijn dochter Alisha (nu 15, en binnenkort het huis uit) hielp geregeld mee. “Alisha neemt een zakje chips mee naar school – meestal eentje van Chio erbij, soms ruilen de kinderen onderling. Zo kwam er wekelijks weer wat bij op de berg,” vertelt hij.
- Soms raapte hij ‘interessante’ zakken letterlijk van straat
- Regelmatig vroegen mensen zich af of hij afval aan het oprapen was – één keer kreeg hij bijna een boete
- Unieke verpakkingen uit alle windstreken zijn onderdeel van de collectie, van Lay’s tot lokale Nederlandse merken als Croky
Chipszakken als kleurrijk kunstwerk
In tegenstelling tot het beeld van slordige stapels afval heeft Gary van iedere chipszak een kunstwerkje gemaakt. Elk zakje wordt verhit, opgerold tot een kleurrijke bal en keurig opgeborgen in transparante bakken – honderden tegelijk. Dat levert een verrassend vrolijk geheel op, bijna als een soort patchwork project dat niet zou misstaan in een Amsterdamse conceptstore.
Een nieuw doel: chipszakken op het water
De verzameling gaat nergens heen – integendeel, Gary droomt van een lokale waterinstallatie waarin de balletjes chipszak drijven. “Mensen denken altijd dat ze zinken, maar ze blijven juist perfect drijven. Met al die kleuren zou het echt iets moois opleveren,” legt hij uit.
Hij overweegt zelfs hiermee geld op te halen voor goede doelen in de buurt — waarom zouden chipszakken niet het verschil maken voor bijvoorbeeld het Prinses Máxima Centrum?
Tijd om het stokje over te dragen
Natuurlijk speelde ook Gary’s leeftijd een rol in zijn besluit te stoppen. “Die zware bakken tillen — daarvoor moet je echt wereldkampioen gewichtheffen zijn,” grapt hij.
Maar wat begon als een vreemd idee (Joanne noemde het in het begin zelfs ‘knettergek’), groeide uit tot iets moois. Gary gelooft dat Joanne verbaasd zou zijn over wat het is geworden. Die gedachte, samen met het feit dat zijn dochter de “chips-traditie” voortzet, stemt hem tevreden.
Een ode aan het gewone – en toch het buitengewone
Soms zijn de meest bijzondere dingen niet te koop bij Albert Heijn of op Marktplaats — ze ontstaan gewoon in je eigen huis, uit behoefte aan houvast of herinnering. Gary’s chipszakken zijn daarvan het levende bewijs — en zeg nou zelf, vanaf nu kijk je toch net iets anders naar die lege zak op tafel.
