Klinkt bizar — een zeekomkommer die gezien wordt als afrodisiacum én verdacht veel lijkt op een hondenpoepje blijkt interessante kanten te hebben. Filipijnse wetenschappers denken namelijk dat dit glibberige zeedier wel eens ons nieuwe wapen tegen kanker kan zijn.
Onopvallend, maar bomvol bijzondere stoffen
De Stichopus cf. horrens, beter bekend als de ‘durian zeekomkommer’ (ja, die naam dankt ‘ie aan zijn stekelige buitenkant), leeft in de warme wateren van Zuidoost-Azië. Wie wel eens in Chinatown, de Aziatische toko of op vakantie in Indonesië een gedroogd exemplaar spotte, weet: z’n uiterlijk roept vragen op — en de gelijkenis met een bonkige hondenkeutel is, eh, moeilijk te negeren.
Wat maakt deze zeekomkommer zo speciaal?
Onderzoekers van de Universiteit van de Filipijnen ontdekten dat S. horrens vol zit met bioactieve stofjes: vooral terpenoïde glycosiden en saponinen. De laatste vind je trouwens ook in peulvruchten. In het lab bleken deze stoffen ontstekingen te onderdrukken die tumorgroei bevorderen — precies wat je zoekt als je kanker wilt aanpakken.
Deze zeekomkommer is bovendien een meester in zelfbescherming: bij gevaar werpt hij z’n knobbige stekelhuid af. Niet voor niets belangrijk wild op de Aziatische markt — vooral in China kent men er medicinale (en nogal prikkelende) krachten aan toe.
Meer dan alleen een ‘liefdesdrankje’
Traditioneel wordt de trepang, zoals zeekomkommers ook wel heten, als lustopwekker gegeten. Komt deels door z’n uiterlijk (u kunt zelf raden wat daar ‘famous’ aan is) en het feit dat het dier z’n ingewanden uitstoot bij stress.
Maar vergis u niet: naast de mythe over potentie bevat S. horrens stoffen die neurietgroei stimuleren. Da’s belangrijk, want een goede communicatie tussen hersencellen draagt bij aan cognitieve gezondheid. En ontdekt: veel fosfatidylcholine — handig bij ontstekingsziekten, zoals colitis ulcerosa.
Voor je nu naar de visboer rent…
Wacht nog even met inslaan: er is nog geen duidelijk bewijs dat deze stoffen bij mensen werken of veilig zijn. De onderzoekers werken eraan om deze verbindingen na te maken én zoeken uit wat traditionele bereidingswijzen — denk aan drogen, koken — doen met de samenstelling. Zelfs genetische ‘fijnafstelling’ van het beestje passeert de revue, zodat de belangrijkste stoffen gegarandeerd aanwezig blijven.
Persoonlijke ervaring: smaak als kameleon, structuur als geen ander
Zelf meerdere keren geproefd op de markt bij de Foodhallen in Amsterdam: echt uitgesproken smaak geeft de zeekomkommer niet — hij neemt het karakter over van saus of kruiden waarin hij suddert. Lekker apart: het mondgevoel is tegelijk glibberig én knapperig — een beetje alsof Jello en een augurk samen een kind kregen.
- Let op: Er ontbreken nog humane veiligheidstests — niet zomaar zelf proberen dus.
- Interessant feit: in traditionele geneeskunde stijgt de vraag naar de zeekomkommer, vooral rond Chinees Nieuwjaar.
- Tip: zoek ‘snack-variant’ eens in Aziatische supermarkten in Den Haag of Rotterdam — voor de durfal.
Samengevat:
De humble zeekomkommer steelt inmiddels de show in het kankeronderzoek van 2025. Nog niet alle claims zijn hard, maar de voorlopige resultaten maken nieuwsgierig — én zetten kwaadwillende tumoren misschien binnenkort opzij.
