Nesh Pillay, 34 jaar, kreeg in 2022 een zwaar hersenletsel waardoor ze met geheugenverlies moest leven. Plots wist ze niet meer wie haar dochter was — of zelfs wie haar vriend, Johannes Jakope, betekende in haar leven.
Haar verhaal doet denken aan films als “The Vow” of “50 First Dates”. Maar deze keer is het geen fictie: de documentaire-serie “50,000 First Dates: A True Story” gaat op 11 februari 2025 in première bij Amazon Prime Video. En ja, het is indrukwekkender dan je je voor kunt stellen.
Van een nachtmerrie naar Netflix-materiaal
“Het ene moment leef je het — het volgende moment zie je jouw leven uitgelegd aan miljoenen anderen,” vertelt Pillay aan Jam Press. Ze noemt het “volledig onwerkelijk” en nog steeds verbaast het haar hoever ze gekomen is.
Maar voor Nesh draait het nu vooral om meer bekendheid voor verborgen letsels zoals dit.
Je bent niet alleen — En dat raakt
Sinds haar eerste openhartige posts op social media krijgt ze dagelijks berichten van mensen die zich eindelijk gezien voelen. “Dat is enorm bescheiden makend — zo vaak hoor ik: zoiets heb ik ook meegemaakt, maar nooit durven zeggen.”
Nesh wil nu zelf de stem zijn die ze vroeger zelf gemist heeft. Eindelijk ruimte voor eerlijke verhalen — zonder happy end-garantie.
Dingen vergeten die je nooit wil vergeten
- In 2022 werd Nesh wakker uit een dutje — compleet in de war.
- Ze herkende haar partner Johannes (32) niet, noemde hem zelfs voor de grap haar taxi-chauffeur.
- Haar dochter? Noemde ze steevast “het kind”. De shock voor beide kanten is moeilijk te onderschatten.
“Ik zei letterlijk: ‘Ik heb een kind? Waar is de gebruiksaanwijzing dan?’ Voor haar moet dat hartverscheurend zijn geweest,” herinnert Nesh zich nu.
Artsen ontdekten dat oud én nieuw hersenletsel haar geheugen ernstig had aangetast — waarschijnlijk werd het getriggerd door een ongeval dat ze zelf niet herinnert. Neurologen vonden een hersenschudding en meerdere kleine epileptische aanvallen bij haar.
Vandaag weet Nesh: ongeveer 20% van nieuwe herinneringen blijft hangen. Vraag haar wat ze gisteren deed — grote kans op een lege blik.
Toch is langzaam herstel mogelijk, zeker omdat Johannes altijd achter haar blijft staan.
Elke dag opnieuw: Liefde wéér uitvinden
“Hoe het vandaag gaat? Vraag me dat morgen en je krijgt waarschijnlijk een heel ander antwoord,” zegt ze droog. Sommige dagen voelt ze zich bijna normaal — andere dagen kost zelfs uit bed stappen teveel energie.
Opvallend: terwijl haar geheugen haar juist in de steek liet, werd ze toch weer stapelverliefd op Johannes. Hij leerde zelfs haar haar vlechten — gewoon, om te helpen.
“Wat er ook veranderde, ik voelde altijd: bij hem ben ik veilig. Zelfs als ik niets wist, wilde ik dat hij met me meeging naar de dokter of me hielp met douchen.”
Het was dus geen verrassing dat ze opnieuw voor hem viel — letterlijk en figuurlijk. Johannes vroeg haar uiteindelijk opnieuw ten huwelijk — voor de wet moest dat nog even wachten, maar in maart 2024 verwelkomden ze samen hun zoon.
“Mensen vergelijken ons vaak met 50 First Dates of The Vow — en ergens snap ik dat. Ik werd opnieuw verliefd, en daar moet ik misschien wel mijn hele leven iedere dag werk van maken.”
Op zoek naar antwoorden, begrip en een beetje geluk
Pillay heeft nog steeds last van hoofdpijn en spierschokken — alles wijst erop dat haar weg naar herstel niet in een rechte lijn verloopt. “Ik bezoek verschillende neurologen. Maar zoals vaker met het brein: we weten nog steeds verdacht weinig. Soms voelt het alsof ik spaghetti naar de muur gooi en kijk wat blijft plakken.”
Een documentaire die verschil maakt
De serie volgt haar gesprekken met neurowetenschappers van de Universiteit van Toronto — soms opwindend, soms gewoon beangstigend. De onderzoeksresultaten nam ze mee naar andere specialisten, op zoek naar een behandelplan dat werkt voor haar situatie.
Openheid over haar strijd met schaamte is misschien wel haar grootste bijdrage aan anderen. “Lang zweeg ik — wie gelooft je nou als zelfs artsen twijfelen?” Nu weet ze: ze is lang niet de enige.
“Ik hoop dat de documentaire laat zien: het echte leven is geen film. Het is rommelig, onzeker, niet perfect — en dat is eigenlijk helemaal oké.”
