Laat me meteen eerlijk zijn: zelfs in het openminded Amsterdam merk je op straat geen eindeloze rijen voor een urinebar. Toch groeit ook in Nederland de aandacht voor zogeheten urinetherapie — of je het nu gelooft of niet.
Troy Casey, ooit een model en auteur van “Rippedat50: A Journey to Self Love”, is een bekende Amerikaanse voorvechter van deze praktijk. Al jaren verwerkt hij urine in zijn dagelijkse routine — niet alleen door het te drinken, maar ook als huidbehandeling en zelfs als basis voor klysma’s.
Volgens Casey bestaat urine niet alleen uit afval, maar bevat het ook stamcellen, aminozuren en antilichamen. in zijn ogen is het een soort biofeedback: je lijf vertelt je meteen wat er aan scheelt na een flinke slok ochtendplas. Voor sommige klinkt het als een wild experiment — voor anderen is het een stap terug naar “oergezondheid”.
Hoe begon deze trend?
Casey kwam ermee in aanraking via een ademcoach die beweerde zichzelf van zaadbalkanker te hebben genezen door urine “looping”. Hierbij drink je je eigen urine — in combinatie met water — vaak meerdere dagen achter elkaar, vergelijkbaar met vasten. Dat klinkt heftig, en sommige fans gaan echt tot het uiterste.
Zelf noemt hij zich de Certified Health Nut — bekend van zijn nogal extreme zonaanbiddingstactieken. Inmiddels verspreidt hij al bijna 20 jaar het “goede nieuws” over de kracht van lichamelijk afval.
Urinetherapie: Feiten versus fabels
Maar hoe zit het nu écht? Volgens Nederlandse artsen die ik sprak, is er weinig wetenschappelijk bewijs voor de meeste claims rondom urinetherapie. Sterker nog, medisch gezien kan het nemen van een urine-shake ronduit riskant zijn. Dr. Michael Aziz, arts en auteur, waarschuwt nadrukkelijk: “Urine drinken kan je juist uitdrogen en infecties veroorzaken.”
De favoriete routine van Casey: “middle pee”
Casey drinkt vooral het “middelste deel” van zijn ochtendplas: de eerste portie in het toilet, het midden in een potje, en de rest weer door het riool. Volgens hem bevat ochtendurine de meeste stamcellen. Laat je het vervolgens een paar weken fermenteren, dan zouden de gezondheidsvoordelen exploderen. Tot nu toe is daar geen degelijk bewijs voor te vinden in Nederlandse of internationale onderzoeken.
Toch is niet alles aan urine schadelijk. In ochtendplas zit bijvoorbeeld melatonine — bekend als het slaaphormoon. Volgens Aziz zou dit (in theorie) kunnen helpen bij slaap en stemming. Maar, en dat benadrukken eigenlijk alle artsen: vanwege kans op toxines en bacteriën is het absoluut af te raden hieraan te beginnen.
Is urinetherapie iets nieuws?
Niet echt. Al vijfduizend jaar geleden stond in Indiase teksten (Ayurveda) beschreven hoe je via “Shivambu” je plas kon drinken om je gezondheid te versterken. Ook in de oudheid van Europa proefden artsen urine bij het diagnosticeren van bijvoorbeeld diabetes — zo ontstond het woord “diabetes mellitus”, vrij vertaald: “zoete doorstroom”.
Urine op de huid: Meer dan een TikTok-hype?
Volgens Casey creëert urine op je huid een soort lichtmodulatie — klinkt ingewikkeld, maar in de praktijk merken sommige gebruikers vooral een soort muskgeur. Ja, de geur is niet fantastisch, geeft Casey toe, maar volgens hem hoort dat “medicinale” randje erbij. In zijn woorden: “Je weet dat het ergens goed voor is — dan neem je die geur op de koop toe.”
Er is deels wetenschappelijke onderbouwing: het ureum in urine werkt inderdaad verzachtend op nagels en huid, en zit daarom ook in veel crèmes die je gewoon bij de Etos of Kruidvat koopt. Ureum heeft schimmelwerende eigenschappen en kan helpen bij huidproblemen als eczeem en psoriasis. Toch zullen maar weinig dermatologen je aanraden om rechtstreeks je eigen urine te gebruiken — een smeerbare crème werkt hygiënischer, ruikt minder, en is beter getest.
Waarom proberen mensen het toch?
Toch — en dat zie je vaker in ayurvedische en alternatieve tradities — draait het niet alleen om het fysieke effect. Voorstanders zeggen dat het confronteren van je eigen weerstand helpt om mentaal flexibeler te worden. Iets waar je instinctief “bah!” tegen zegt, voorzichtig proberen — dat is een oefening op zich.
Casey grijpt dit aan om te waarschuwen: volgens hem willen grote farmaceutische bedrijven geen natuurlijke gezondheidspraktijken op de kaart hebben. Zelf noemt hij urinetherapie een manier om je eigen lijf beter te leren kennen — terug naar de “bronnen” van gezondheid.
Moet je het proberen?
Eerlijk is eerlijk: voor de meeste Nederlanders voelt het vreemd, en daar is psychologisch ook niks mis mee. Wees kritisch, luister vooral naar je lichaam en de wetenschap. Toch geldt — zoals de ayurvedische practitioners zeggen — voel je je ertoe aangetrokken, probeer dan eens een kleine stap (bijvoorbeeld een druppel op de huid, voor je meteen de hele kan leegdrinkt). Past het niet bij je? Dan vooral niet doen.
Dus: piste in een pot of liever gewoon een verse gemberthee? In 2025 is de keuze reuze.
