Soms kom je als ouder voor keuzes te staan die je je nooit had kunnen voorstellen. Toch vinden steeds meer Nederlandse gezinnen zich in situaties waarin de veiligheid van iedereen voorop moet staan — hoe pijnlijk ook. Dit verhaal van Megan Morris uit Oklahoma raakte ook mij: ze deelde op TikTok openlijk dat ze haar 9-jarige dochter met psychische problemen niet meer thuis kon houden. Het resultaat? Minder veroordeling dan je misschien denkt.
Een meisje dat het leven thuis onmogelijk maakte
Megan beschrijft hoe ritjes naar de Albert Heijn of voetbaltraining in pure chaos konden veranderen. “‘Zat mijn dochter achterin de auto en zei je per ongeluk iets verkeerds — soms was er niet eens iets aan de hand,’ vertelt Megan. ‘Dan schoot ze ineens naar voren en bedekte ze m’n ogen terwijl ik rij.’ Zulke momenten waren niet alleen angstaanjagend, ze waren ronduit gevaarlijk — voor zichzelf, haar broertjes en zusjes en haar moeder zelf.
Het bleek geen kwestie van “een driftbui”: er was meer aan de hand. Megan’s dochter hoorde bij de schrikbarend groeiende groep kinderen met complexe psychische klachten. Volgens recente cijfers van het CBS in Nederland ontvangt inmiddels bijna 1 op de 7 jongeren in 2025 gespecialiseerde hulpverlening op het gebied van mentale gezondheid.
Diagnoses, therapie — en toch geen uitweg
Diverse diagnoses volgden: DMDD (een ernstige stemmingsstoornis), angststoornissen en ADHD. Therapie was een vast onderdeel van hun leven geworden — naast talloze medicaties. ‘Meer dan honderd medicijnen geprobeerd,’ schrijft Megan in haar crowdfund-actie voor specialistische hersenscans. Maar niets bood langdurige verlichting.
Het meest schrijnend: na een uitbarsting valt haar dochter vaak huilend in haar armen. ‘Dan bidt ze om hulp en zegt dat ze niet snapt waarom ze doet zoals ze doet. Ik geloof haar. Ze is geen slecht kind — ze is gewoon een kind dat pijn heeft.’
Wanneer de grens bereikt is
Toch raakten de uitbarstingen niet alleen haar moeder, maar ook anderen in huis. Fysiek geweld tegen broertjes, zusjes — én huisdieren. Van een hondje in de bench dat door de kamer werd gegooid tot een kaars richting het hoofd van haar broer (met hechtingen als gevolg), en een klap met een honkbalknuppel richting haar zus. Zelfs een slapende nicht moest het ontgelden: ‘Zonder aanleiding gaf mijn dochter haar een mep met een schoen. Gewoon omdat ze ergens boos over was.’
Voor jezelf kiezen is soms kiezen voor iedereen
Megan bleef het uitleggen aan haar volgers: ‘Welke ouder vindt het makkelijk om zo’n beslissing te nemen? Wie denkt dat straffen hier helpt, heeft het mis. Het werd alleen maar erger.’ Kritiek op haar beslissing bleef uiteraard niet uit. Maar juist online kreeg ze meer begrip dan ze had verwacht.
‘Dankjewel dat je dit niet negeert en ook aan de anderen denkt,’ reageerde iemand. Een Nederlandse jeugdzorgwerker zou waarschijnlijk hetzelfde zeggen: veiligheid van alle gezinsleden gaat voor. ‘Je hebt gedaan wat je kon, en je gezin beschermd,’ benadrukten velen.
Taboes doorbreken, van elkaar leren
De reacties van professionals en ouders zijn opvallend mild. Steeds meer Nederlanders herkennen de worsteling én zien de noodzaak: vroeg hulp zoeken en geen schaamte voelen als je meer nodig hebt dan wat je zelf kunt bieden. Volgens recente cijfers uit de regio Utrecht wordt in 2025 zelfs gesproken over wachttijden van meer dan een jaar voor intensieve jeugdhulp — en gezinnen voelen zich regelmatig met de rug tegen de muur gezet.
- Zorg dat u steun zoekt: bij familie, huisarts of gespecialiseerde instanties als MIND of het NJI.
- Leg situaties vast — niet alleen voor uzelf, maar ook voor het (hulp)traject.
- Bedenk: ‘loslaten’ is soms het allerliefste wat u kunt doen.
Wat we hiervan kunnen leren
Megan’s verhaal is heftig, maar zelden uniek. Ook in Nederland worstelen ouders met vergelijkbare situaties — soms hoor je het pas bij een kop koffie in een Amsterdams buurthuis, soms op een forum. Het belangrijkste blijft: oordeel niet te snel, praat erover en steun elkaar. Want als het gaat om de mentale gezondheid van onze kinderen is er nooit één makkelijke oplossing — en dat zouden we in 2025 inmiddels wel mogen weten.
