RANST, België – Ooit was het een idyllische hobby van de Vlaamse dorpen: de duivensport. Nu? Drones scheren boven de duivenhokken, speurend naar zwakke plekken in de beveiliging. ’s Nachts loeien alarmen af nadat laser-sensoren beweging signaleren, en eigenaars checken constant livebeelden via hun app. In 2025 is de strijd om waardevolle postduiven – zonder overdrijven – bijna futuristisch geworden.
Duiven als kapitaal: prijzen stijgen, diefstallen nemen toe
Waar duiven ooit alleen trots opleverden aan de toog, zijn het nu serieuze investeringen. Onlangs werd in België nog een duif verkocht voor maar liefst 1,6 miljoen euro. Niet gek dat inbrekers het op deze topsporters gemunt hebben. Sterker nog: volgens insiders heeft de golf aan slimme duivenroven een ongekende piek bereikt – zelfs ervaren fokkers weten vaak niet meer waar ze goed aan doen.
“Het afgelopen winterseizoen is echt extreem,” zegt Pascal Bodengien, voorzitter van de Belgische Duivenliefhebbersbond. “Er gaat geen week voorbij zonder een nieuwe melding van diefstal.” Vorige week alleen al: ruim €100.000 aan duiven weg uit één hok. De politie? Geen enkele aanhouding tot nu toe. Volgens Bodengien liggen de prijzen per duif vaak tussen de €1.000 en de €100.000 — logisch dat dieven hun kans wagen.
Onzichtbare schade: emotionele impact en gebrekkige cijfers
Het precieze aantal gestolen duiven? Dat blijft vaag — veel eigenaars melden het niet, en politieonderzoeken zijn nauwelijks gecentraliseerd. Toch is het vooral het persoonlijke verlies dat weegt. Fokkers besteden vaak tientallen jaren aan hun vogels; hun duiven zijn méér dan eigendom, ze staan symbool voor passie, rust en doorzettingsvermogen.
Zelf ken ik Frans Bungeneers uit Ranst – een man met een indrukwekkende prijzenkast, maar ook een schrijnend verhaal. Op zijn achtste kreeg hij zijn eerste duif; intussen is hij de zestig gepasseerd. In november 2016 werd zijn leven op z’n kop gezet toen 60 van zijn beste duiven verdwenen — bijna zijn hele levenswerk, over enkele uren tijd ontvreemd.
“Het was echt een klap. Ik geef rustig toe: ik heb als een klein kind gehuild,” zegt Bungeneers voor zijn vernieuwde duivenhok, waar hij na de diefstal helemaal opnieuw moest beginnen. “Na zóveel inzet, staan je handen ineens leeg. Je weet: dit duurt weer jaren.” De daders werden later veroordeeld in België, maar omdat ze financieel niks bezaten, zag Bungeneers nooit de €400.000 aan schadevergoeding. “Je hoopt dat niemand dit nog meemaakt, maar nu zie ik het opnieuw gebeuren. Het doet gewoon pijn.”
Geen uitweg voor gestolen duiven: het schimmige circuit
Wie in de duivensport actief is, weet: met gestolen duiven kun je geen grote wedstrijden winnen of meedoen aan publieke veilingen. Papierwerk en identificatie zijn zó streng geworden, dat smokkelen haast onmogelijk is. “De enige optie voor dieven is fokken — vaak ergens richting Oost-Europa,” licht Bodengien toe. Precieze cijfers of harde aanwijzingen ontbreken echter nog steeds. De politie heeft slechts vage infraroodbeelden en vermoedens — niemand die het totaalplaatje overziet.
De strijd tegen duivenroof: meer dan camera’s en alarms
Bungeneers was tot vorig jaar politieman en stoort zich enorm aan het gebrek aan grote, gecoördineerde onderzoeken. “Soms behandelen ze de zaak net als ontsnapte kippen of konijnen. Alsof je een Shetlandpony naast een volbloedracepaard zet,” zegt hij met een wrange glimlach. In de praktijk betekent het, dat eigenaren nu voortdurend op hun hoede zijn — zelfs tegenover onbekenden in het dorp praten ze liever niet meer over hun duiven.
- Check ongebruikelijke auto’s rond je hok en noteer direct het kenteken
- Installeer camera’s en houd meldingen in de gaten via je telefoon
- Bel direct de politie bij verdachte situaties
- Praat alleen met bekenden over je collectie
“We móéten samen wakker worden”, waarschuwt Bodengien. “De sport is te waardevol om zo te laten kapen.”
Is het nog gezellig?
Voor Bungeneers staat één ding vast: het ouderwetse, vertrouwde gevoel van de sport is aan het verdwijnen. Met al die technologie — van camera’s tot bewegingssensoren — verdwijnt juist dat heerlijke gevoel van vrijheid. “Als ik tegenwoordig op stap ga, check ik continu mijn app. Alarm gegaan? Dan moet je weer de hokken controleren,” verzucht hij. “Voor veel liefhebbers is het gewoon te veel; ze geven het op.”
