Stel je voor: je wandelt nietsvermoedend over het Damrak, voelt opeens een lichte hobbel onder je voeten — en beseft dat daar, onder het tapijt, een ademend persoon ligt. Welkom in 2025, waar bizarre straatacts zelfs de doorgewinterde stadbewoner toch nog kunnen verrassen.
Tapijtmannen bestaan dus echt — en eentje ligt in New York
De Amerikaanse performancekunstenaar Kevin Carpet — bekend van Manhattan tot Brooklyn — heeft weer van zich laten horen met misschien wel zijn meest opvallende, en tegelijk minst begrepen werk. Zijn medium? Een simpel vloerkleed. Zijn boodschap? Dat laat hij liever open. Het idee is eenvoudig: zichzelf oprollen in een tapijt en doodstil blijven liggen op een stoep, zodat willekeurige voorbijgangers letterlijk over hem heen lopen. Soms zegt hij “auw” — dat heeft hij niet van mij.
De verdeling is compleet: kunst of gewoon vreemd?
Wie in Nederland ooit de bonte stoet straatartiesten op het Leidseplein gezien heeft, weet: ons tolerantieniveau is hoog. Toch roept deze “tapijtman” online overal discussie op. Is dit kunst, satire of gewoon een vreemde hobby? Sommigen vinden Kevin zelfs een volksheld, een soort underground-icoon. “Dat is Kevin Carpet, hij was altijd te vinden op feesten in Queens — bijzonder dat hij nog steeds actief is!” reageert een fan uit New York online. In de lokale scene kent iedereen zijn naam inmiddels.
Reacties: van verwondering tot afkeuring
Maar niet iedereen is gecharmeerd. Op social media regent het nog steeds reacties (hij gaat viral — meer dan 3,5 miljoen views!). Veel kijkers noemen zijn actie ‘pervers’ of ‘ziek’. Sommigen uiten hun bezorgdheid: “Dit is echt niet normaal meer”, schrijft een Amsterdamse volger nuchter. Anderen verdedigen Kevin juist fel: “Laat mensen toch met rust, zolang het niemand stoort!”
De kunstenaar aan het woord
Zelf benadrukt Kevin al jaren dat zijn ‘tapijt-experiment’ voor hem helemaal geen fetisj is. In een interview met The Cut (al in 2022, maar nog steeds relevant), zegt hij: “Dit is voor mij een soort zen-ervaring. Ik hoor gesprekken, voel mensen om mij heen. Eigenlijk ben ik even geen persoon meer, maar word ik onderdeel van de stad.”
En grappig detail: zelfs Lady Gaga sprak ooit over een feest in New York waar “een vent onder het tapijt onder de bar lag”. Zouden ze het over Kevin hebben gehad?
Wat moeten wij, Nederlanders, hiermee?
Straatkunst blijft altijd grenzen opzoeken — en het mooie is: je hoeft niet altijd te kiezen tussen bewonderen of afkeuren. In steden als Amsterdam en Rotterdam zijn we wel wat gewend, denk ik. Maar als je binnenkort op de Rozengracht een tapijt ziet liggen, weet je nooit helemaal zeker of er niet iemand onder zit.
- Oogcontact is optioneel
- Check altijd even of iets ademt — je weet maar nooit
- Voor de waaghalzen: vraag het gewoon even, een grapje wordt gewaardeerd
Wat vind u: moeten we ruimte geven aan deze ‘living art’ in onze steden, of mogen sommige dingen écht onbesproken blijven? Deel het met je vrienden — meningen genoeg!
