Sommige dagen in Disneyland voelen magisch, andere iets minder… Zeker als je moet omgaan met starende blikken én weinig begrip. Plus-size influencer Gracie Bon (27) deelde recent hoe haar uitje naar Disneyland totaal anders verliep dan gepland, alleen omdat ze twee stoelen op de attracties nodig heeft. en, eerlijk gezegd, herken ik veel van haar verhaal uit gesprekken met mijn eigen vriendenkring.
Realiteit voor veel Nederlanders: je past niet altijd in één stoeltje
Net als bij attractiepark Efteling of Walibi Holland zijn de zitjes in Disneyland ontworpen op ‘gemiddelde’ lichamen — maar wie bepaalt dat eigenlijk? Bon – met haar zelfverzekerde uitstraling – trok tijdens haar wandeling door het park onbedoeld de volledige aandacht. “Mensen keken echt twee keer, soms stond iemand zelfs ongegeneerd te filmen,” vertelde ze op haar kanaal. “Ik voelde me soms net een dier in Artis.”
- Wist u dat? Ruim 40% van de volwassenen in Nederland wordt tegenwoordig als plus-size beschouwd. En toch zijn de instellingen in veel pretparken amper aangepast.
- Gracie vroeg zich terecht af: moet ik mezelf onzichtbaar maken om plezier te hebben — of mag ik gewoon zijn wie ik ben?
Wat doe je als er wordt gestaard?
Het kan ongemakkelijk voelen wanneer mensen staren, fluisteren of zelfs hun mobiel erbij pakken. Gracie’s reactie: “Alsof ik iets geks doe door simpelweg te bestaan zoals ik ben. Het is 2025! Zouden we niet gewoon wat meer kunnen accepteren dat niet iedereen er hetzelfde uitziet?”
Zelf vind ik: het is geen probleem om twee stoelen nodig te hebben in een attractie. Sterker nog, volgens Gracie betekent dat gewoon “dubbel zoveel plezier”. Toch begrijp ik heel goed hoe kleine, onuitgesproken dingen — een blik, een lach, een opmerking — je ervaring flink kunnen verpesten.
Binnenkijken bij de reacties: van begrip tot onbegrip
Social media ontplofte onder de video van Gracie. Niet iedereen reageerde even sympathiek:
- “Dit is geen kwestie van natuurlijk postuur, daar zit het probleem,” schreef iemand.
- “Niemand wil dat zien tussen de kinderen in het park,” aldus een ander.
- “Jij geniet van alle aandacht,” suggereerde een gebruiker.
- “Het probleem is niet jouw maat, maar hoe je lichaam eruitziet door aanpassingen,” stelde een ander nuchter.
Toch werd er ook volop steun betuigd. Diverse volgers merkten op dat het park misschien eens mag investeren in inclusievere zitplaatsen. Een kleine wijziging kan immers een groot verschil maken.
Hoe gaan u en ik hier anders mee om?
- Stop met staren: een blik is soms genoeg. Het helpt als we ons allemaal even in een ander proberen te verplaatsen.
- Praat met het park: ziet u iets dat anders kan, meld het. Veel Nederlandse attractieparken staan open voor suggesties.
- Sta achter elkaar: een simpele glimlach of “gewoon normaal” reageren, doet wonderen voor mensen die zich bekeken voelen.
Conclusie: Iedereen verdient magie — in Disneyland én daarbuiten
Schrik niet als iemand twee stoelen nodig heeft. Misschien wordt het tijd dat we het gesprek open breken — niet alleen over maten, maar over hoe je samen zorgt voor fijne, inclusieve ervaringen. Misschien heeft Gracie Bon wel gelijk: twee stoelen? Gewoon dubbel zoveel Disney-magie.
