Het klinkt haast als een bizarre plot uit een Netflix-serie, maar voor Lauren Canaday uit Utrecht is het keiharde realiteit: ze werd 24 minuten lang klinisch dood verklaard nadat haar hart ermee ophield. Nu, bijna een jaar later, deelt ze openhartig wat ze heeft meegemaakt en hoe zo’n doodservaring je voor altijd verandert.
Vierentwintig minuten — en dan terug
In februari 2024 werd Lauren plotseling getroffen door een hartstilstand. Haar man belde onmiddellijk het alarmnummer — en startte direct met reanimatie. “De meldkamer praatte hem letterlijk door de stappen heen,” vertelt Lauren. “In totaal heeft hij vier minuten alles zelf moeten doen, tot de ambulance uit de Kinkerbuurt er was en het overnam met de defibrillator.”
De hulpverleners brachten haar na 24 minuten terug en ze werd met spoed naar het OLVG gebracht. Negen dagen intensive care volgden. Pas daarna sloeg het besef in: alle hersenonderzoeken lieten zien dat ze nog “cognitief intact” was.
COVID, toeval of een wonder?
Artsen denken dat een heftige coronabesmetting een rol speelde. Lauren testte gelijk positief toen ze op de IC binnenkwam — zoals zoveel mensen afgelopen winters in Amsterdam. En toch: wat zij meemaakte is extreem zeldzaam, en staat bekend als het Lazarus-effect. Hierbij tonen mensen die doodverklaard zijn ineens weer tekenen van leven — een raadsel voor cardiologen, want de exacte oorzaak is anno 2025 nog steeds niet ontrafeld.
Tussen 1982 en 2018 werden van het Lazarus-effect wereldwijd slechts 65 gevallen goed gedocumenteerd. Maar amper 18 mensen overleefden het zonder blijvende schade. Lauren hoort nu dus bij een uitzonderlijk klein clubje.
Hoe voelt doodgaan eigenlijk?
Reddit stroomde vol met vragen: hoe voelt het om dood te zijn — en wat herinner je daarna? Lauren beantwoordde honderden berichten. “Ik lag twee dagen in coma. Na het ontwaken wist ik niet eens meer dat ik in het ziekenhuis lag en had ik geheugenverlies van bijna een maand. Niemand weet precies hoelang het duurde voor ik besefte welk jaar het was, maar ik bleef vragen waarom ik daar lag.”
Ze ervoer geen cliché zoals ‘je leven dat aan je voorbij flitst’ — of bovenaardse visioenen. Wat haar bijbleef: “Ik voelde een ongelooflijke rust toen ik bijkwam. Eigenlijk wilde ik steeds terug naar de plek in huis waar mijn hart stopte — gewoon om even te ontspannen als ik nu stress heb.”
De andere kant: emotionele achtbaan
De wedergeboorte was niet alleen maar positief. “Mijn emoties waren maanden een chaos,” geeft ze toe. “Schuldgevoel, verwarring, veel verdriet. Het was echt een puinhoop…” Inmiddels werkt Lauren aan herstel met wekelijkse therapie en contact met lotgenoten via haar eigen nieuwsbrief. “Dat helpt. Gewoon samen praten. Veel abonnees mailen me hun verhalen.”
Veranderd voor altijd
Zo’n tweede kans op het leven doet iets met je. Lauren ontdekte dat zelfs haar favoriete eten veranderde en dat ze vriendschappen met andere ogen zag. “Sommige prioriteiten zijn verschoven. Mijn band met mijn man is sterker dan ooit — en misschien zie ik hem stiekem als een soort held.”
Haar conclusie is nuchter, typisch Hollands: “Het voelt alsof mijn eerste leven echt eindigde die dag. Nu leef ik mijn tweede. Ik ben veel minder bang voor de dood — maar eerlijk gezegd meer voor de pijn die mensen elkaar soms onbedoeld aandoen.”
Handvatten voor jouw leven
- Bedenk: reanimatie direct toepassen maakt alle verschil. Volg eens een gratis EHBO-cursus via Rode Kruis Nederland — dat kan in bijna elke stad.
- Praat openlijk over gevoelens na een heftige ervaring. Steeds meer supportgroepen zijn lokaal actief.
- Denk na over wat écht belangrijk is. Soms begint een tweede leven met kleine veranderingen: een ander ontbijt, vaker bellen met familie — of gewoon die koffiedate met een vriend in De Pijp niet meer uitstellen.
Ken je iemand die zoiets meegemaakt heeft? Deel Laurens verhaal — misschien helpt het nog meer mensen een tweede leven te vinden.
